Ως κλασικό ορίζεται ότι αντέχει στο χρόνο. Αυτό δηλαδή που δεν φθείρεται αλλά διατηρεί την αξία και την επικαιρότητα του. Αναφέρεται σε όλες τις μορφές της τέχνης, με σημείο αναφοράς την «κλασική αρχαιότητα» και επέκεινα όλες τις εποχές και τους πολιτισμούς που παρήγαγαν έργα διαχρονικά και αιώνια.
Σε περιόδους κρίσης οι άνθρωποι επιστρέφουν, ξανά και ξανά, στα έργα και στη σκέψη των κλασικών συγγραφέων. Ίσως γιατί έχουν ακόμη κάτι καλό να μας πουν. Ίσως γιατί μας βοηθούν να ψυχαναλύσουμε την τωρινή μας κουλτούρα, να ξαναβρούμε τα χνάρια μας, αναμνήσεις, σχήματα, πρωταρχικές σκηνές. Ίσως γιατί με έκπληξή μας ανακαλύπτουμε ότι ακόμη είμαστε αριστοτελικοί, πλατωνικοί, αυγουστίνειοι, μαρξιστικοί, καντιανοί στον τρόπο με τον οποίο σκεφτόμαστε ή οργανώνουμε την εμπειρία μας. Τελικά η ανάγνωση των κλασικών είναι ένα ταξίδι στις ρίζες και ταυτόχρονα μια γοητευτική μετουσίωση του χθες σ’ ένα αναπάντεχα μοντέρνο σήμερα.
Μια μέρα πλησίασε τον Ουμπέρτο Έκο ένας φοιτητής της φιλοσοφίας, ρωτώντας τον τι πρέπει να διαβάζει για να συλλογίζεται ορθά. Του υπέδειξε το «Δοκίμιο για την ανθρώπινη νόηση» του Λοκ, ένα διάλογο του Πλάτωνα ή ένα ¨δοκίμιο¨ του Αριστοτέλη. Όταν ο φοιτητής τον ρώτησε αν θα του χρησίμευαν σε μια ορισμένη έρευνα που έκανε, ο Έκο του απάντησε: «Θα σου είναι εξαιρετικά χρήσιμα, ακόμα και αν στο εξής ασχοληθείς μόνο με πώληση μεταχειρισμένων αυτοκινήτων»
Δημήτρης Αλεξάνδρου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου